To był 1994 rok. Plac św. Piotra w Watykanie. Mały zespół muzyczny Iskierki z niewielkiej miejscowości, spod Wadowic, Zembrzyc czeka niecierpliwie na spotkanie ze swoim Papieżem.

Pamiętam, że musieliśmy bardzo wcześnie wstać o 3 lub 4 rano, ale czy ktokolwiek w ogóle tej nocy spał … ja z pewnością nie … Na placu św. Piotra od wczesnego świtu gromadziły się tłumy pielgrzymów. Do końca nie było wiadomo, czy będziemy uczestniczyli w audiencji generalnej czy uda się osobiście spotkać z Papieżem. Tuż przed rozpoczęciem niedzielnej audiencji, Ojciec Hejmo energicznym ruchem podszedł do nas i szepnął: „Przechodzić, szybko przechodzić, papież spotka się z wami!”. Wpuścił nas do jednego z najbliższych sektorów.

Cały zespół został ustawiony w dwurzędową podkowę, ubrani byliśmy w biało – niebieskie stroje, osoby z pierwszego rzędu klęczały. I choć minęły od tamtego wydarzenia 24 lata, dokładnie pamiętam, jak jako mała dziewczynka nie śmiałam spojrzeć na tą białą sylwetkę, która powoli zbliżała się do nas. Wzrok miałam utkwiony w ziemię i tak strasznie płakałam, zasłaniałam sobie ręką oczy, jak dziecko, które coś zbroiło i chce ukryć to przed mamą. I choć jako to kilkunastoletnie dziecko nie miałam pewnie najcięższych przewinień w swoim życiu to czułam się taka niegodna by spojrzeć na Niego, czułam się taka mała i grzeszna ...

Pamiętam, jak moja mama w końcu lekko popchnęła mnie i powiedziała: „No idź pocałuj pierścień papieża”. Pocałowałam. Na twarz z tak bliska nie spojrzałam. Gdy wróciłam na swoje miejsce pamiętam, że nie mogłam utrzymać równowagi i klęcząc musiałam się chwycić podłoża – kawałka placu. Pech chciał (a czas pokaże, ze szczęście) Arturo Mari zrobił nam wtedy zdjęcie. Ja, pochylona wpół, zapłakana, trzymająca się ziemi, jak jedynego ratunku, aby nie osunąć się całkiem, już po wszystkim usłyszałam: „No pięknie, zepsułaś nam zdjęcie ...„

Dla mnie to zdjęcie nie jest zepsute, jest święte.

Polub mój profil na FACEBOOKU