„Ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12, 1).

Dziś uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Piękny dzień, pełen Bożej tajemnicy.

Jakże musiał umiłować ją Bóg. „Wielke rzeczy uczynił mi Wszechmocny” - słyszymy w dzisiejszej Ewangelii.

Oto służebnica staje się przyjaciółką. Ona pokorna i cicha, On wszechmocny Bóg. Wybrał ją sobie na matkę swojego Syna. Mogła przecież powiedzieć „nie”, a powiedziała „fiat”. Nie rozumiała wszystkiego, ale zaufała.

Czy może dziwić, że Bóg zabiera ją z ciałem do Nieba? Nie. Nawet w Starym Testamencie znamy takie przypadki: Henocha i Eliasza. Ale to Maryja jest jedyną kobietą w tym gronie. Z uniżonej Służebnicy stała się ukochaną Królową Nieba.

Warto pochylić się dziś nad Magnificat. Rozważyć go. Jest po prostu piękny i głęboki. 

Wielbi dusza moja Pana,

i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.

Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.

Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą

wszystkie pokolenia.

Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.

Święte jest imię Jego.

A Jego miłosierdzie na pokolenia i pokolenia

Nad tymi, którzy się Go boją.

Okazał moc swego ramienia,

rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.

Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.

Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.

Ujął się za swoim sługą, Izraelem,

pomny na swe miłosierdzie.

Jak obiecał naszym ojcom

Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.

Myśl na dziś: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana” (Łk 1, 45).

Mozaika w Lourdes