Czuwanie przed Uroczystością Zesłania Ducha Świętego przypomina mi trochę czas odliczania przed startem rakiety ziemia-niebo.

To my mamy nią polecieć w podróż. My, którzy wpatrujemy się w niebo, gdzie wstąpił Jezus. My, którzy tęsknimy za Nim i za doskonałą miłością, dobrem i pięknem. Pragniemy Boga, którego oblicze zobaczyliśmy w Twarzy Jezusa. Jezus, wstępując do nieba jako Bóg-Człowiek, dał nam wyraźny znak, że właśnie tam jest nasz dom.

Ale cóż, skoro ciążymy niemiłosiernie ku ziemi nie tylko siłą grawitacji, ale i ciężarem własnych win i przyziemnych namiętności...

I oto pojawia się Ktoś, kto ma moc wyrwać nas kręgu bezsilności i wynieść na orbitę życia duchowego i wzniosłego. To właśnie Duch Święty może przezwyciężyć w nas bezwład "starego" - jak mówi św. Paweł - "człowieka" i dać nam prawdziwą wolność.

Do Niego należy ta rakieta. Podróż jest za darmo. Ale wśród składników paliwa jest coś, co tylko my możemy dać  - nasze pragnienia. Bez mieszanki mocy Ducha i naszego pragnienia silnik nie odpali.

A paliwa musi starczyć aż stratosfery. Jeśli pragnienia są mizerne, podlecimy kawałeczek w górę i ... bęc, z powrotem na ziemię.

Nie wiem, jak wy, ale ja nieraz tego doświadczyłam. Bilans pomiędzy moimi niebieskimi pragnienia, a przywiązaniem do ziemskich błahostek okazywał się czasem niekorzystny. Nie starczało mi paliwa na dotarcie do tej błogosławionej przestrzeni, w której porusza człowieka subtelny powiew Ducha, gdzie już nie ciąży natura ku ziemi.

Dlatego w tym roku nie ma żartów. Żadnych falstartów. Pełna moc w silnikach. 

"Bo tam jest wolności i moja przestrzeń. Czyste powietrze, by naprawdę pięknie żyć" TGD