Sama dzisiaj patrzę na siebie z politowaniem. Co ja właściwie sobie myślałam dwa, trzy tygodnie temu? Że się sprężymy, posiedzimy w domu kilka dni, a potem wrócimy do naszych przyzwyczajeń i nadrobimy zaniedbane przyjemności.... Teraz już wiem, że, jeśli Bóg nie wkroczy do akcji w nadprzyrodzony sposób (może, nie musi. On wie lepiej), to zamiast blitzkrieg czeka nas długie siedzenie w okopach.

Zatem poza modlitwą o to, by jednak Bóg wkroczył, myślę jak wykorzystać tę wojnę pozycyjną. Bo, czym ona grozi, każdy wie. Pozbawieni tak wielu elementów składowych naszego życia, możemy sami rozlecieć się na kawałki, albo... odnaleźć prawdziwe centrum i życiodajne źródło.

Wygląda bowiem na to, że nie chodzi o jakąś duchową kosmetykę, o małe wyrzeczenie, o którym szybko zapomnimy w czasie świątecznym, ale autentyczną śmierć starego człowieka z jego samorealizacją, ambicjami i pychą. O śmierć i o nowe narodziny w wolności.

Właśnie to jest szansą ukrytą w naszym trudnym doświadczeniu. 

Czas.

Długi czas, którego nie da się już zabić rozrywką.

Kropla po kropli drążące nas myśli.

Lęk.

Świadomość, że możemy stracić bliskich lub sami zachorować.

To wszystko, może nas pogrążyć, albo... zaraz

Ależ tak, to ma pogrążyć i utopić, jednak nie nas, ale tego starego. Jeśli trzymamy się go kurczowo, pójdziemy na dno wraz z nim. Jeśli jednak puścimy tego obciążonego grzechem topielca, to wypłyniemy na powierzchnię wolni.

Czy nie to wydarzyło się w chwili naszego Chrztu?

Zanurzony (a właściwie utopiony) w wodzie został stary człowiek, a narodził się nowy. Chyba przyszedł czas, byśmy przeżyli nasz własny Chrzest.

W Wielką Sobotę będziemy odnawiać przyrzeczenia chrzcielne.

Nawet jeśli nie możemy skorzystać w innych sakramentów, to twój Chrzest działa w tobie.

To jest twoje miejsce spotkania z Bogiem. Twoje osobiste przymierze, w którym jesteście w nieustannej łączności.

Tylko musi do końca umrzeć stary buntownik, by kochany i posłuszny syn mógł znaleźć się w ramiona kochającego Ojca.