Potrzebuję porządku bardziej niż kania dżdżu. Ale właściwy porządek widać dopiero jak się patrzy w kosmos.

Powala mnie upór i determinacja jego kompanów.

Tak jak Biblia uparcie przekonuje mnie, o tym że jestem przez Boga kochana, tak mój syn z dziką konsekwencją wmawia mi, że jestem piękna.

Słyszałam o kimś, kto prowadził podwójne życie, że wyszedł do żony z propozycją, by nic się nie zmieniało.

Utrzymać wierność, ufność Bogu, kiedy świat się wali.

Na tej to uczcie zdarzyła się rzecz, która nie była wytworem pijackiego amoku.

Organizuje okoliczności, w których burzą się imperia oparte na ludzkich wymysłach.

Czy jest jakiś miedziak, w którym pokładam nadzieję, a który nie jest przecież fundamentem mojego życia?

Które potrafią przebaczyć i miłować tam, gdzie stylem życia zaczyna być nienawiść i wszczynanie sporów.

Może były one symbolem wiary i miłości sług do swojego Pana?