Trwa właśnie uroczyste pożegnanie z mięsem (czy ktoś jeszcze pamięta, że karnawał to carne (mięso) vale (żegnaj)?). Ciekawe, że im ktoś mniej się przejmuje czterdziestodniowym postem, tym huczniej ów karnawał obchodzi... Ale nie o tym chciałam. Zostawmy na razie post, a zajmijmy się ostatkami.

Ostatki to czas, w którym każdy ma ochotę na odrobinę szaleństwa. Żeby tak sobie trochę pofolgować i bez ograniczeń oddać się przyjemnościom. Do syta, a nawet łakomie cieszyć się, bawić i imprezować w gronie przyjaciół.

I tak właśnie postrzegam nabożeństwo czterdziestogodzinne. 

Mam świadomość, że w założeniach jest ono nabożeństwem pokutnym. Że między innymi zostało one ustanowione, by wynagradzać za tych, którzy swoją karnawałową zabawę zamienili w grzech. Ale można je też rozumieć jako pokazanie alternatywy - przyjemności z wyższej półki. Bo czyż nie lepiej przeciwdziałać zamiast leczyć?
Otóż, Adoracja Najśw. Sakramentu jest największą przyjemnością i radością jakiej można doświadczyć tu na ziemi.
Serio.
Żaden tłusty czwartek, śledzik, bal i inne imprezowanie, nie może się mierzyć z czystą radością, którą człowiek doświadcza klęcząc przed Najśw. Sakramentem.
40 godzin Adoracji! Bal do białego rana! Uczta dla duszy! Tak, pozwól sobie na odrobinę szaleństwa i nakarm się do syta tym, co dobre, przyjemne i piękne. Podaruj sobie czas na bal u Króla. To właśnie tam każdy Kopciuszek przemienia się, dzięki spojrzeniu Jezusa w królewnę (a żaba w Księcia???)
Idealizuję?
Być może. Ale każdy kto chociaż raz doświadczył, jak promienie łaski wychodzące z monstrancji przenikają jego serce niewypowiedzianą miłości i szczęściem, wie o czym mówię.
Oczywiście, czasem adoracja jest trudem i zmaganiem. Ale warto czekać w ciszy na łaskę, z którą nic na świecie nie może się równać.

P.S. Nie, żebym była przeciwna dobrej zabawie, ale są rzeczy dobre i lepsze :-)