Bóg-Człowiek. Z miłości. Lem by tego nie wymyślił...

Kiedy w Święto Zwiastowania słuchamy słów św. Łukasza (Łk 1,26-38) nasze myśli biegną spontanicznie ku Maryi - ku Jej wybraniu, posłuszeństwu Bogu, zaufaniu itd.

Jednak to wydarzenie ma treść o wiele głębszą i absolutnie fundamentalną dla naszej wiary. Treść ta niejednokrotnie, jak to często bywa z rzeczami istotnymi, umyka nam.

To właśnie wtedy, w chwili Zwiastowania, Bóg stał się człowiekiem! Syn Boży począł się w łonie Maryi i została stworzona Jego ludzka, piękna, najpiękniejsza dusza.

I to jest całkowicie wyjątkowe, jedyne takie wydarzenie. Wstrząsające i bulwersujące.

Syn Boży "istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi." (Flp 2, 6-7).

Nam trudno nawet sobie wyobrazić, czym jest owo "ogołocenie". Pomiędzy naturą Boską a  ludzką jest przepaść większa niż pomiędzy krańcami kosmosu. A jednak Bóg staje się jednym z nas. 

To nie jest bajeczka o księciu, który z miłości do pasterki przebrał się za żebraka, by jej nie przerazić swoim majestatem i bogactwem. To jest coś więcej. W tym wypadku słowo "wcielenie" jest nieco mylące, bo Syn Boży nie tyle "przebrał się za człowieka", przyjmując ludzkie ciało (to już byłoby i tak duże samoograniczenie Wszechobecnego i Wszechmogącego), ale stał się człowiekiem, czyli przyjął także ludzką duszę i zaczął żyć "na sposób" ludzki.

A to wszystko z miłości do Ciebie, człowieku.

I jeszcze jedno. On nie przyjął ludzkiej natury na 33 lata. On stał się człowiekiem na zawsze. 

Bóg-Człowiek. Z miłości.

Lem by tego nie wymyślił...

P.S. W Święto Zwiastowania Siostry Duszy Chrystusowej obchodzą swoje najważniejsze święto zakonne (teraz, gdy wiecie, że jest to moment stworzenia Najśw. Duszy Jezusa, jest to zrozumiałe, prawda?).