Jeśli ktoś się do tej pory łudził, że można chrześcijaństwo pogodzić z niepohamowaną afirmacją siebie (ładny wyraz, prawda), to teraz wątpliwości muszą się rozwiać.

Jezus mówi, żebyśmy zajmowali ostatnie miejsce. I nie chodzi tu jedynie o savoir-vire czy krygowanie się, ale o mentalność. Mentalność całkowicie sprzeczną z duchem tego świata.

Wszystko wokół nas wzywa, sprzyja i zmusza, byśmy się przez życie przepychali łokciami, udowadniali swoją wartość, dbali o wizerunek, jednym słowem robili nieustanną autopromocję. 

To nic, że skutkiem tego jesteśmy od tych łokci poobijani, mamy zadyszkę z gonitwy za wielkością i warczymy na siebie nawzajem, bo drugi to rywal nie kolega.

A Jezus mówi, żeby spokojnie zająć ostatnie miejsce.

Ale to się nie da! Nie dziś, gdzie, żeby mieć pracę, trzeba napisać CV jak baśń z tysiąca i jednej nocy i gdzie trzeba walczyć na pięści i zęby z konkurencją. To się nie da!

I rzeczywiście, ta nauka Jezusa byłaby nie do przyjęcia, gdyby nie dwie rzeczy.

Pierwsza: Jezus sam zajął ostatnie miejsce. Dało się!

Druga: Obiecał wywyższenie, tym którzy się uniżają.

Nie da się, jeżeli w świecie - dżungli jesteśmy zdani na siebie. Ale nad nami jest Ktoś. Ktoś kto ostatecznie ma w rękach losy świata. To od Niego zależy nasza przyszłość, nie od szefa czy kolegi, który kopie pod nami dołki.

Bez wiary jesteśmy skazani na walkę.

Ale jeśli Bóg jest, to walka jest głupotą, dziecinnym sypaniem piaskiem w oczy podczas zabawy w piaskownicy. Bóg jest Panem. On patrzy na ludzkie serca i ma moc przeprowadzić nas przez życie, gdy pokornie poddajemy się pod Jego panowanie.

Wiara rodzi pokój serca. 

Myślę, że tym się różnię od wojującej feministki. Ona musi swoją wartość jako kobiety udowadniać całemu światu i walczyć o to. Ja swoją wartość odnajduję w oczach Boga.

Bo ostatnie miejsce to nie miejsce dla ofiary losu, to królewski tron tych, którzy już nie muszą walczyć, bo zwyciężyli.