Kiedy pisałam pracę magisterską, myśląc, że zmieniam bieg świata, Franek studził mój zapał słowami: Co ty się tak przejmujesz, przecież nikt tego nie będzie czytał! :-)

I chociaż duża część tej pracy została wykorzystana w pracy naukowej mojej promotorki, i tak nie zmienia to prawdy słów mojego ślubnego.

Rację ma Kohelet pisząc, że wszystko jest marnością. Wszystko, o co zabiegam, ma skończoną użyteczność. Po co więc zabiegam? Przecież: „Nie ma pamięci o tych, co żyli dawniej, ani też o tych, co będą kiedyś żyli, nie pozostanie wspomnienie u tych, co będą potem”. Z całej mojej pisaniny, paplaniny, sprzątania, tworzenia – co pozostanie? Nazwisko na nagrobku, który sam w sobie też się rozsypie.

Ciekawą postacią, którą nam dodaje do Koheleta Kościół w dzisiejszych czytaniach jest Herod. Ten sam, który skrócił o głowę świętego Jana. Wyobrażam sobie jego przerażenie, zszokowanie kiedy usłyszał, że ktoś jeszcze chodzi po jego terenie, naucza i uzdrawia kropka w kropkę tak samo jak Jan Chrzciciel. Niektórzy jeszcze mówili, że ten, któremu kazał zamilknąć na wieki, żyje. Jakie myśli tłoczyły mu się w głowie? Zabił ostatniego z proroków Starego Testamentu, ale nie usunął prawdy, którą on głosił. Ona trwa i będzie trwała uwieczniona zmartwychwstaniem Jezusa i roznoszona po świecie ustami tych, którzy ją przyjęli.

W świadectwie księdza Wiesława Nazaruka, w którym opowiada o tym, jak się utopił i co przeżył, gdy jego ciało było dwadzieścia minut pod wodą, zastanowił mnie fragment o tym, jak „z tamtej strony” został otoczony wstawiennictwem wszystkich tych, którym pomógł osiągnąć niebo. Ludzie, których zewangelizował, byli jak tarcza przed zakusami diabła. Byli wiecznotrwałym świadectwem, że „czynił uczniów”. Prawdziwym plonem jego życia na ziemi, trwającym poza czasem.

Każdy dzień, w którym nie zarażę nikogo ogniem miłości do Jezusa – na nic.
Każdy dzień, w którym swoim własnym skostnieniem i egoizmem zaprzeczę o mocy Jego prawdy, jego przykazaniom – na nic.

Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną.