Objaśnia „rzeczy ukryte od założenia świata” na podstawie codziennych czynności potrzebnych do przeżycia.

Trzeba coś zasiać, zamiesić ciasto. Ziarenko jak pyłek włożyć w glebę i zobaczyć jak wzrasta dorodne. Poczuć pod palcami pulchność ciasta, w którym odrobina zaczynu jest obrazem rozprzestrzeniania się zbawczości Boga. Pięknie to ujmuje święty Makary, żyjący gdzieś w IV wieku: „Pan zechciał cierpieć za wszystkich ludzi; odkupić ich własną krwią, włożyć niebiański zaczyn swojej dobroci do dusz wierzących, upokorzonych pod jarzmem grzechu. Zechciał doskonalić w nich sprawiedliwość nakazów i wszystkie cnoty, aż, przesiąknięte tym zaczynem, zjednoczyły się one w dobru i tworzyły z Nim jedno duchem”. 

Dla mnie zaczynem była jedna modlitwa wstawiennicza, która zburzyła stary model zasługiwania na Bożą miłość. Wypłakałam wtedy tę straszną pomyłkę i zaczęłam przyjmować Boże umiłowanie, takie za darmo. Przyjęłam Jego zachwyt nad swoim stworzeniem, litość dla grzesznika. Zaczęłam pączkować, bąbelkować jak zaczyn. 

Dzięki Ci, Boże, za to niezwykle płodne pięć minut. Amen