Dziś Bóg mówi: „Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie”.

Krótki kurs ewangelizacji. Mam być jak nieuzbrojona, bezbronna owca. Ewangelizacja, życie w Bogu, nie jest gwałtem. Nie dokona się poprzez puszczone na cały regulator katolickie radio. Bóg nie zachwyci nikogo, gdy wyczuwalny będzie przymus. Mam iść bez trzosa. Moja majętność nie może przesłaniać bogactwa Bożego królestwa. Mam być zdana na Jego zabezpieczenie mi bytu. Gdy mam trzos, stać mnie na hotel, na wikt. Potrzeba jest matką nie tylko wynalazku, ale i ewangelizacji. Gdy mam trzos, wabię trzosem – nie Bogiem. Mam możliwość skorumpowania kogoś. Mogę też stać się łatwym łupem dla tych, którzy Boga mają w nosie. Nie muszę mieć torby na piżamkę, antyperspirant i inne takie. Nie mam gdzie zbierać gratyfikacji za to, że Bóg uzdrowi, wskrzesi, rozwiąże problem. Nie muszę mieć sandałów. Hm, człowiek w sandałach jest lepiej sytuowany od tego, który ich nie ma. Nie mogę przytłaczać majętnością, choć wydaje się, że to majętność znikoma. Przybrana w markowe ciuchy jestem odstraszająca dla tych, którzy takich z jakichś przyczyn mieć nie mogą. Być może bycie trendy w oczach Bożych jest mniej wartościowe niż bycie kochanym.
Generalnie akurat dzisiaj nigdzie się nie wybieram. Jestem w domu. Wydawałoby się, że wezwanie do ewangelizacji Bóg kieruje dzisiaj do innych siedemdziesięciu dwóch. A jednak to, że budzę się, by Bóg mnie kochał, jest tożsame z tym, by tą miłością „trącić”. By w codzienności nie tyle zagłaskiwać domowników i usuwać im pył spod nóg, ale by być czujnym na to, co jest moim motorem działania. Bym nad własnym siedliskiem ogłaszała „pokój temu domowi”. Bym skarbami Bożego królestwa nie szafowała tylko w kościele, na wspólnocie, ale i we własnych pieleszach.