Czy jest jakiś miedziak, w którym pokładam nadzieję, a który nie jest przecież fundamentem mojego życia?

Czasem by człowiek chciał do skarbony na ofiary wrzucić wszystko to, co sprawia kłopoty. Męża, z którym się nie można dogadać, dzieci wierzgające jak źrebaki po używkach, swoje choróbska, kłopoty w pracy, wszystko co zbywa. Bóg przyjmie i to. Uboga wdowa wrzuciła jednak to, co było najcenniejsze, co zapewniało byt, a było niezbędne do jej przetrwania.
Co jest konieczne bym żyła? Czy przypadkiem nie zostawiam tego sobie? Czy jest jakiś miedziak, w którym pokładam nadzieję, a który nie jest przecież fundamentem mojego życia?
Księga Daniela pokazuje dziś czterech młodzieńców izraelskich na dworze króla babilońskiego Nabuchodonozora, którzy rezygnują z potraw królewskich i wina, bo zawierały na przykład wieprzowinę, której Żyd nie mógł tknąć. Jedli więc warzywa, a nie chudli, pewno też się nie upijali, nie obżerali na ucztach królewskich. Dryl, jaki sobie narzucili sprawił, że zostali docenieni przez króla i wszyscy widzieli, że spoczywa na nich szczególne błogosławieństwo Boga. Niektórzy myślą, że to przez dietę i próbują też w dzisiejszych czasach lansować przekonanie, że dieta mam moc. Księga Daniela pokazuje wyraźnie, że Bóg ma moc. Dieta wszakże czasem jest potrzebna i Bożej mocy trzeba, by ją zdzierżyć, ale nie ma sama w sobie mocy Bożej. Mój mąż mnie nie opuści nie dlatego, że jestem zwinna jak żaba na wiosnę, ale dlatego, że Bóg go umacnia w przysiędze, którą złożył, że umacnia nas oboje, byśmy się wzajemnie nie zagryzali i znajdowali szelmowską przyjemność z tego pełnego absurdów życia. On jest przyczyną ludzkiego istnienia i o tym wiedziała wdowa, której wszystko brzdęknęło cichutko o dno skarbony.