Albo będę poszerzać horyzonty swojej wiary, licząc u Boga na wszystko, co z Nim możliwe. Albo...

Wczoraj dostałam filmik pokazujący trening pływaczki na kwarantannie. Połowę ciała miała wychyloną poza wyspę kuchenną. Wisząc w powietrzu wykonywała takie ruchy jakby płynęła. Mięśnie musiała mieć ze stali. Trochę pokpiłam, że ta pływaczka jest do luftu. A potem napisałam, że to jest niemożliwe, bo ja tak nie umiem. Przypomniało mi się to, gdy czytałam dzisiejsze pierwsze czytanie o tym jak kapłani uwięzili apostołów. O tym, jak w nocy anioł Pański otworzył bramy więzienia i wyprowadziwszy ich, powiedział: „Idźcie i głoście w świątyni ludowi wszystkie słowa o tym życiu!”. Posłuchali tego, i o świcie znaleźli się w świątyni, by nauczać o życiu Jezusa po śmierci. W tym czasie arcykapłan zwołał posiedzenie Sanhedrynu i posłał po więźniów. Jakież było ich zdziwienie, kiedy znaleźli starannie zamknięty loch, strażników w pełnej gotowości a apostołów w środku ani śladu. Niemożliwe? Nigdy się w sąsiedztwie nie zdarzyło. To prawda.

Mam jako chrześcijanka dwa wyjścia. Albo będę poszerzać horyzonty swojej wiary, licząc u Boga na wszystko, co z Nim możliwe. Pakować sześciopak ducha i stawać przed Bogiem w gotowości do zadań specjalnych. Głosić, że „tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. Że jego miłość nie potępia, ale jest realna i przenika w głąb wszystkich traumatycznych doświadczeń naszego życia. Że je przemienia, tak że stają się błogosławioną częścią historii Boga z nami. Że oferuje życie, które się nie kończy.

Albo... I tu znów pamięć wydobywa obrazek z dziejów szkoły w komunistycznej Polsce. A ściśle lekcji pływania w chwili, kiedy basen został zamknięty. Nauczyciel jednego z liceów wymyślił pływanie na sucho. Uczniowie uczyli się pływania żabką albo kraulem, leżąc na brzuchu na ławkach szkolnych. Widok był przecudny. Jakby wszyscy powariowali.

Albo... pozostanie mi karykatura chrześcijanina, który bez Ducha Świętego, bez dotknięcia stopą morza miłosierdzia, udaje że żyje. Amen