A może im mniej się spowiadam, tym bardziej staję się specjalistą od belek w cudzych oczach.

Jedna znajoma obdziela mnie filmikami pod hasłami: „800 za stwierdzenie zgonu”, „o sromocie zamykania kościołów przed wiernymi” i inne, np. o „szumowinie” (czyli ministrze zdrowia).

Serce mnie boli, bo osądzanie jest traktowane przez nią jak doświadczenie iluminacji. Ma przewodników, którzy ją w tym kierunku wiodą. Jednak Jezus mówi dziś wyraźnie: „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą”.

Obserwuję jaką przyjemność daje wyszukiwanie ludziom czyichś niedoskonałości. Jak potknięcie jest rozdmuchiwane do niebotycznych rozmiarów. I jest rozsyłane na cztery strony świata.

Jeżeli prawdą jest to, co mówi Jezus, to jeżeli nie przyjmę zalecenia nieosądzania, życie mnie tego nauczy samo. Bo może się zdarzyć, że wstydliwe fragmenty mojego życiorysu trafią na komunikatory. Albo ktoś wykręci moje intencje tak, jak ja sobie pozwalam to robić wobec ludzi sprawujących władzę. Ktoś mnie będzie oceniał według niesprawdzonych poszlak, tak jak ja sobie pozwalam oceniać.

Jeżeli nie uwierzę Bogu na słowo, że osądzanie jest krzywdą, nie założę sobie kagańca, to będę musiała sama doświadczyć, jak to jest, kiedy traktują moje dobre imię jak szmatę do wycierania podłogi, kiedy wykręcają moje dobre intencje przeciwko mnie. I doświadczę agresji, która będzie traktowana przez złośliwców jako wyraz niezwykłej pobożności i dbanie o interes Kościoła, bardziej skuteczne niż robią to papież i biskupi.

Ale co na to Chrystus? Z Nim się spotkam i przed Nim zdam sprawę z każdego słowa.

Obserwuję taką prawidłowość: im bardziej osądzam, tym mniej widzę sensu w spowiedzi świętej. A może im mniej się spowiadam, tym bardziej staję się specjalistą od belek w cudzych oczach. Byli więźniowie Auschwitz mówili, że od głodu gorsze były słowa odbierające godność. Słowo zabija, słowo zbawia. Do mnie należy wybór.