Dziś mamy ucztę w domu Łazarza. Jezus zatrzymuje się w Betanii u Marty, której pomógł poradzić sobie z szemraniem i osądzaniem, u Marii, która wielce Go miłowała, bo wiele jej przebaczono (ewangelia nie ujawnia detalicznie każdego jej grzechu) i u Łazarza, który zasiadł przy stole, choć niedawno leżał martwy w grobowcu. 

Marta usługuje, Maria wylewa na stopy Jezusa drogocenny olejek i włosami go wyciera, Łazarz towarzyszy. W domu pachnie nardem. Wszyscy trzej kochają Tego, którego goszczą.

Wśród ucztujących przemyka Judasz, licząc zmarnowane pieniądze na pachnidło dla Jezusa. On ma myślenie korporacyjne. Jest tu, by zyskać, a nie stracić, nie licząc się z ludźmi. W podniosły nastrój tego spotkania wbija się jego komentarz: „Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?”. Denar był stawką dzienną, więc olejek był fortuną. Jezus mu odpowiada: „Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, Mnie zaś nie zawsze macie”. 

Ewangelista nie wytrzymał i dodał jeszcze, że Judasz był złodziejem.

Uczta nie ma atmosfery radosnej biesiady. Kiedy jedni wysłańcy Wysokiej Rady węszą jak psy gończe gdzie jest, inni pracują nad społeczeństwem, by przekonać, że Jezus jest prawdziwym zagrożeniem dla narodu. Zastanawiają się nawet czy nie zabić wskrzeszonego. Jeszcze inni idą sprawdzić czy z tym Łazarzem to nie ściema. Zagrożenie, jakaś nieprzewidywalność, wisi w powietrzu. A Jezus spokojnie chłonie miłość wiernych przyjaciół. 

Mojemu synkowi spadł kiedyś lizak. Rozpłakał się rzewnie. 
– Kupię ci nowy, lizak nie jest taki ważny – pociesza tata. 
– Wieem – łka maluch –Miłość jest najważniejsza.