Oni na pamiątkę wyjścia Izraelitów z niewoli egipskiej, my na pamiątkę śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Oni będą spożywać baranka bez skazy, „którego kości nie będą łamane” i będą snuć domysły czemu nie wolno ich łamać.

Posłuszni Prawu, będą je wypełniać, nie widząc związku z Tym, który był, jak mówi Izajasz, „jak baranek na rzeź prowadzony”. Zamknięci na fakt, że Jezusowi, w którym ich następcy widzieli „złoczyńcę”, nie połamali goleni. I który to przyniósł wyzwolenie nie tylko Żydom. Krew jego wyzwala z grzechów, które są wyrokiem śmierci wystawianym samym sobie, a czasem i innym. Smarowana na drzwiach potomków Józefa egipskiego miała moc ocalić od plagi niszczycielskiej, od kary.  

Nie spożywam baranka, bo krwawe ofiary zwietrzały wobec tej masakry, którą zniósł Jezus Chrystus. Spożywając hostię głoszę „śmierć Pańską”, jak mówi dziś Paweł.

Wychwalam i wielbię każdą z jego ran, które mnie słusznie się należały, a od których On mnie uwolnił. Wzruszam się i wysławiam ten przełom, który może się dzięki Niemu stać i we mnie. Może zobaczę związek eucharystii z wyjściem służebnym do ludzi. W końcu wynoszę z Kościoła tego, który swym uczniom umył nogi. Żyje we mnie Ten, który głaskał popękane pięty, wymywał brud zza paznokci. Który nie popluł nikogo, kto Go znieważył. Może zobaczę ten związek i, na przykład, nie będę się mściła, bo Jezus uzdolni mnie do ekstremalnych przebaczeń. On zapanuje nad moim przemożnym pragnieniem królowania. I może stać mnie będzie na to, by umyć nogi, a nie żądać umycia swoich.