Kiedy Heniu opowiadał, jak w pracy musi wysłuchiwać nienawistnych tekstów pod adresem księży i Kościoła, cierpła mi skóra. 

Dziś czytanie pierwsze opisuje ucieczkę Jonasza przed ewangelizowaniem Niniwy. Kiedy oglądałam płaskorzeźby z pałacu w Niniwie, zobaczyłam w nowym świetle bunt Jonasza. Na jednej z nich przedstawiono parę królewską w trakcie uczty w ogrodzie. Sielanka, a na drzewach porozwieszane głowy ludzkie jak bombki. Okrucieństwo Asyryjczyków przechodziło ludzkie pojęcie. Zwiał więc Jonasz na okręt. Kiedy rozpętała się burza, Jonasz wiedział, że „Bóg nieba, który stworzył morze i ląd” domaga się jego powrotu do Niniwy. Wolał jednak zginąć w odmętach morskich, niż tam wrócić. Ostatecznie połknęła go wielka ryba i dopiero wyrzygany przez nią zrobił wrażenie na mieszkańcach Niniwy. 

Ewangelia pokazuje sytuację, w której pobitemu i okradzionemu Izraelicie okazuje miłosierdzie Samarytanin. Mija go kapłan i lewita. Bóg chce, by Jego miłość w ludziach, którzy Go znają i czczą była widoczna. Bym świadczyła o Nim służąc pomocą, nie bacząc na straty własne. Ale jak wyjść do współczesnych mieszkańców Niniwy, którzy plują jadem? Na pewno nie poprzez ucieczkę z kręgu ludzi nienawistnych. I tu wspomnienie, jakie o Wojciechu Kilarze zostawił Antoni Wit: „To był rzadki przypadek głęboko wierzącego człowieka, który nie tylko w deklaracjach, ale i w życiu kierował się etycznymi i moralnymi przykazaniami Kościoła i wiary, i to bez najmniejszej lipy. Ósme przykazanie brzmi: nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu. I Wojtek nie mówił”. 

Tak że mam do wyboru: świadectwo życia, miłosierdzie albo pójście do Niniwy, by zrealizować Boski przykaz: „i upomnij ją, albowiem nieprawość jej dotarła przed moje oblicze”. Wszystko trudne.