Sądzą, że muszą być Gesslerkami stołu, a nadto osiągnąć perfekcyjność Pani Domu, i że są w stanie zapewnić właściwą atmosferę przy stole. Prac, które biorą na siebie, jest tak dużo, że w wigilijnej kulminacji wystarczy iskra, by wyszła prawda o możliwościach zbawczych człowieka.

Na ten czas otrzymuję fragment z Pieśni nad pieśniami, który każe mi poddać się, pozwolić dokochać Bogu. Miłości dynamicznej, niedościgłej: „oto on! oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach. Umiłowany mój podobny do gazeli, do młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, patrzy przez okno, zagląda przez kraty. (...) Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! Gołąbko ma, ukryta w rozpadlinach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku”.

Najwyraźniej Bóg chce zedrzeć z mej twarzy maskę zmierzlucha, który zamiast pozwolić się kochać Bogu, stawia wymagania wszystkim wokół.

Sofoniasz dopowiada z drugiego planu: No „ciesz się i wesel z całego serca, Córo Jeruzalem! Oddalił Pan wyroki na ciebie, usunął twego nieprzyjaciela; Król Izraela, Pan, jest pośród ciebie, nie będziesz już bała się złego”.

Tak sobie myślę, że scena nawiedzenia z ewangelii ma również ten wymiar. Do starej Elżbiety, w szóstym miesiącu jej ciąży, przychodzi Jezus – zygota ze swoją mamą i napełnia dom swoją miłością, odwieczną, zapowiadaną, którą właściwie przyjmuje i wyraża mały Jan, fikając koziołki w łonie swej starej matki.

Bóg chce wejść do mojego domu, przeskakuje przez płot zagląda przez okna, drży bulgocącą, drżącą miłością, ku mnie piekącej, sprzątającej, zalatanej. Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki.