Można określić ramy wiania Ducha Świętego i wykreślić mapę Jego podążań. Tylko w imię czego?

Duch Święty jest cudownie nieobliczalny. „Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha” – mówi Jezus i wydaje się to niezrozumiałe.

Życie w Duchu pokazuje, jak pięknie Bóg może nas zaskoczyć.

Kaśce się nie przelewa. Przed świętami nie miała już nic. Dzwoni do swojej znajomej i mówi: "Wiesz, nie mam już nawet makaronu i kaszy. Co ja dam dzieciom jeść?". A rozmówczyni w śmiech: "A wiesz, że dziś na targu podeszła do mnie nieznajoma kobieta, wsunęła mi do kieszeni 100 złotych i mówi: Pani będzie wiedziała komu to dać".

Taaaak, można inaczej. Można, zorganizować zbiórkę na rzecz. Wysondować, kto jest naprawdę potrzebujący i rozdzielać. Myślę, że można się też do tej formy działania w Kościele przywiązać. Wziąć Ducha Świętego i zinwentaryzować. Określić ramy jego wiania i wykreślić mapę Jego podążań.

Wiem sama jak to jest. Kiedy mam fajną rzecz, która mi już do niczego nie pasuje, JA wybieram, komu ją dać. JA jestem tym zasobnym, rozdzielającym dobra. Obdarowując starym gratem, kątem oka sycę się wdzięcznością i poczuciem wyższości. Taki mały profit za MOJĄ hojność.

Kiedy Duch miesza się w moje życie, wiem dobrze, że to On jest rozdawcą łask. Sytuacje, które aranżuje, dają poczucie dzikiej radości z uczestnictwa w Chwale Ojca. Tatusia, który o wszystko zadba.

Cokolwiek jest moim brakiem, On uzupełnia. Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki! Hopsasa!