Mieliśmy taką znajomą, która wyrzekała na młodzież, jak się to źle prowadzi, a sama...

W liście Judy jest taki fragment: „Gdy zaś archanioł Michał tocząc rozprawę z diabłem spierał się o ciało Mojżesza, nie odważył się rzucić wyroku bluźnierczego, ale powiedział: «Pan niech cię skarci!»”. Tak – osąd jest domeną Boską, a nie ludzką. Ja nigdy nie będę umiała ocenić sytuacji czy człowieka tak, jak to widzi Pan. W moim życiu osąd ma tylko jedną funkcję: buduje moją chwałę, a zarazem kopie fosę oddzielającą od innych. Nawet jak boleję nad czyjąś ułomnością czy grzechem, rozpowiadanie o nich poniża drugich w oczach bliskich i niczego nie naprawia.

Bóg daje możliwość upomnienia, najpierw w cztery oczy, potem ze świadkiem. Upominanie zawsze nastawione jest na poprawę sytuacji, osąd na budowanie mitu, że ja jestem lepsza od jakiegokolwiek innego grzesznika. Tak sobie myślę, że ten kto dopuszcza osądzenie bliskiego, którego nie zna (zasiadającego w ławie poselskiej), dopuści się też osądu osoby bliskiej, a nawet samego Boga.

Bóg ma sposób na chlapiących językiem na prawo i lewo. Dopuszcza sytuację, w której bicz czyjegoś jęzora przepruje moje plecy. Kiedy nie potrafię sobie wyobrazić jak to jest, kiedy ktoś mówi o kimś złe rzeczy, przerobię to na własnym przykładzie.

Dawno, dawno temu mieliśmy taką znajomą, która wyrzekała na młodzież, jak się to źle prowadzi, a sama miała dziecko przedślubne i to naprawdę dość wcześnie. Nie pamiętał wół jak cielęciem był – jak to mówią. Nie pamiętał też tego, że im więcej negatywnych ocen wtłoczy się w mózg dziecka, tym trudniej temu dziecku będzie uwierzyć w życiu dorosłym, że jest cośkolwiek warte.

Cóż zrobić, kiedy drzazgi w czyimś oku aż proszą się o wyciągnięcie? Poczekać i przyjrzeć się sobie. Bo może te drzazgi są odpryskiem z tej belki, która tkwi w moim oku.