Czym może nagrzeszyć sparaliżowany człowiek? Na pewno nikomu nie przywalił. Nie wiadomo, czy język miał również z niedowładem.

A może miał sparaliżowane postrzeganie siebie? Może wydawało mu się, że on jest boroczek, obarczony przez los, a inni nie dość go kochają czy pielęgnują. Nie wiadomo, jaka jest historia choroby opisywanego w dzisiejszej ewangelii człowieka, którego czterej przyjaciele, nie patrząc na konwenanse, spuścili na głowę nauczającego Jezusa.

Kiedy czytam tę opowieść jestem Bogu głęboko wdzięczna za łaskę widzenia swojego grzechu. Za to, że wstrząsa sumieniem, za to, że pokazuje mi, jak bardzo jestem nędzna. Co by to było, gdybym tego nie widziała? Coś strasznego. Deptałabym po czyichś odciskach jak słoń w składzie porcelany, z przekonaniem, że to oni po prostu mają za wielkie stopy. Nie przeprosiłabym nigdy, i nigdy nie prosiła o wybaczenie. Żyłabym w poczuciu pozornej niewinności, oskarżając wszystkich za wszystko. W wieczerniku Jezus mówi o Duchu Świętym: „On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie” (J 16, 7 n.) Często po modlitwie o wylanie Ducha Świętego widzi się rzeczywistość skażoną własnym grzechem. Niezwykła łaska.

Kule, cieszący się step z pierwszego czytania z księgi Izajasza rozsadza moją wyobraźnię:-). Jest przepysznym obrazem tego, jak bardzo Bóg jest kreatywny w swojej pasji uzdrawiania. Chce, by każdy suchy, zadufany w sobie badyl na spieczonej ziemi, miał w sobie życie. „Niech (spieczona ziemia) wyda kwiaty jak lilie polne, niech się rozraduje, skacząc i wykrzykując z uciechy”. Bo żyje Ten, który pokaże mi, gdzie jest mój grzech. A gdy się przerażę własnym egoizmem, którym chlastałam najbliższych, odpuści mi go i wytopi z pamięci. Mało tego, nawet ten grzech, który ktoś wycisnął na mojej historii, którym mnie przywalił, sparaliżował - usunie, sprawi, że rana straci moc przygnębiania.

Bądź błogosławiony, Panie, za wszystkie spowiedzi mojego życia. Za doświadczenie odzyskiwania sprawności po wewnętrznym paraliżu, za zmianę myślenia i radość po czasie smutku i samobiczowania. Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki.