Zmarnowałam mnóstwo czasu na niepoznawaniu Słowa.

Gdyby Jan był wychowany przez tabloidy, stanąłby przed kapłanami i lewitami jak przy ściance i na pytanie „Kim ty jesteś?” zacząłby snuć opowieść o chwale, jaka go spotkała. O archaniele Gabrielu obwieszczającym Zachariaszowi jego poczęcie, o spotkaniu z Mesjaszem w życiu prenatalnym. Jan jednak odpowiada cytatem z Izajasza: „Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską” (Iz 40, 3).

Trzeba znać słowo proroka, by wiedzieć o czym pisze. Odpowiedź z Izajasza nie budzi wątpliwości. Jan jest tym, który wezwany, pociesza lud Boży i obwieszcza koniec pokuty, koniec oczekiwania: „Oto wasz Bóg!”

„Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała”.

Nie znam Jezusa. Zmarnowałam mnóstwo czasu na niepoznawaniu Słowa. Poznam Go, gdy zobaczę Go twarzą w Twarz. „Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz. Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany”. Piotr Go widział, dreptał za Nim krok w krok, a i tak wobec służącej Arcykapłana wyszeptał: „Nie znam tego człowieka”. Znać to chyba coś więcej niż wiedzieć co jadł, kiedy wstawał, gdzie Go można spotkać. Judasz mógł w każdej chwili powiedzieć, gdzie się Jezus znajduje, ale czy Go znał?

Jedno jest pewne, szkoda czasu na to, by żyć, nie znając istoty życia. Tego, który nadaje życiu najwyższy sens. Nie oświetlać swojego życia Jego światłością. Oświetlona, bardziej znam siebie. Ale i mam szansę usłyszeć kiedyś od Niego: Ja Cię znam!