Mam kuzynkę, która dała mi znakomitą lekcję życia. Spotkałyśmy się po latach, wróciłyśmy do czasów dzieciństwa, w którym moja rodzina była z tych pobożnych, a jej – z tych nie do końca :-)

. I ona mówi mi tak: „Wiesz, ja nie lubiłam do was przyjeżdżać, bo wujek zawsze mnie pytał, czy byłam w niedzielę na mszy. I czułam się piętnowana. Teraz wiem, że Jezus jest fantastyczny. Czytam Pismo, ale wtedy nikt mi Go nie przedstawił jako kogoś tak bardzo fascynującego”. 
Zastanawiając się nad tą sprawą, pomyślałam sobie, że można wychować człowieka tak, by patrzył na człowieka i widział tylko jego grzech. I na dodatek ta osoba, która jest w ten sposób postrzegana to wie, i nic jej to nie daje oprócz poczucia rozłamu. 
Dziś Jezus mówi: „Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego”. I, kule bele, nie chodzi Mu o to, bym rozliczała swoich bliskich z każdego grzeszku, bym go wydobywała z codzienności, bym o nim przypominała z dzikim upodobaniem. Bym patrzyła na tych, którzy ze mną żyją, widząc najpierw ich tałatajstwo. Bym obnosiła zranienie, jakie zadała mi niedoskonałość bliskich. By wiedza o drugim człowieku, ta bardziej czarna niż biała, ograniczała mnie w kochaniu.
„Słyszeliście, że powiedziano przodkom: «Nie zabijaj!»; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. (...) A kto by mu rzekł: „Bezbożniku”, podlega karze piekła ognistego”. 
Świat w dalszym ciągu dzieli się na tych, co chodzą do kościoła i na tych, co na niego kamieniami ciepią. I myślę sobie o poranku, że Jezus tego podziału nie lubi. On widzi tych, którzy Go kochają i tych, którzy mogą Go pokochać. Amen