Wydawało mi się, że nie mam nic do zaoferowania. Dopiero rano powaliła mnie myśl, że mogłam jej dać polar.

Jechałam sobie na spotkanie z papieżem Franciszkiem. Pociągiem, z dziećmi. Bez Franeczka, bo miał dyżur. Pomyślałam sobie, że jak z Zambii ludzie przylecieli, to czemu mnie tam ma nie być. Do grupki naszej w pociągu dosiadła się dziewczyna, którą znałam. Wydekoltowana, w niemiłosiernie krótkich galotkach. – Czy my jedziemy w to samo miejsce? – przemknęło mi przez myśl. Na placu ułożyła się tak, że jej karimata przylegała do karimatek moich synów. W nocy, wychodząc do toalety, zauważyłam, że ta dziołcha śpi pod samą folią. A było zimno. Wydawało mi się, że nie mam nic do zaoferowania. Dopiero rano powaliła mnie myśl, że mogłam jej dać polar. Jakoś bym wytrzymała. 
Wiedziałam, że była dzieckiem alkoholików. Wydawała się dziewczyną aż nazbyt szukającą zainteresowania i miłości. Ta osoba była dla mnie największym odkryciem podczas spotkania z papieżem w roku miłosierdzia. Pojechaliśmy posłuchać o największym przymiocie Boga. A długie dojście, ukrop, ludzie potrzebujący pomocy, sprawiły, że trzeba było świadczyć miłosierdzie, przyjmować miłosierdzie i doświadczyć granic własnej niemiłosierności. Wiedziałam, że osąd mój wstrzymał ludzki gest. Nie na darmo Jezus miłosierność wymienia razem z sądzeniem i potępianiem. „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie a będzie wam odpuszczone. Dawajcie a będzie wam dane; miarą dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną ponad brzegi wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą jaką wy mierzycie.” 
No właśnie. Nawet gdyby jej grzechy były jak szkarłat... Nie miałam prawa źle o niej myśleć.