Bawiłam się z córeczką znajomych, na którą spadł kineskopowy telewizor i zmiażdżył jej czaszkę. Nie pozostał u niej nawet ślad na buzi.

Znam Sławka, którego kule "zdobią" Górę. św. Anny, znam Gabrysię, która powinna według wszelkich znaków na niebie i ziemi nie żyć, a żyje i jest aniołem dla tych, którzy z nią żyją i ją znają. Wiem, że Bóg jest w stanie wyklepać karoserię, przestawić auto, napełnić bak. Wiem, że zwala z pleców garby, zmienia myślenie o sobie i o bliskich. Ale z przykrością stwierdzam, że zachwyt, który wzbudza, ma tendencję by zwiotczeć, że wiara, która każe nam z odwagą kłaść ręce na chorym i z pewnością, że On jest w stanie ogarnąć trudną sytuację, karmi się tym, że „dawno cudu nie byłoooo”. I staje o krok od przeświadczenia, że Bogu na mnie nie zależy do tego stopnia, by nagiąć prawa czyjegoś sumienia czy natury.
Urzędnik królewski z Kafarnaum ma chorego syna. Pewno opływał we wszystko, miał władzę nad miastem, ale nie nad chorobą. Zastanawiam się, czy miał wiarę, skoro Jezus wita go słowami: „Jeżeli nie zobaczycie znaków i cudów, nie uwierzycie”. Może Go tam wypchali, bardziej wierzący domownicy. Odpowiedział Jezusowi urzędnik królewski: „Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko”. Nie prosił o uzdrowienie. Prosił, by Jego Obecność wypełniła jego urzędniczy i królewski apartament.
Przypomina mi ta prośba nasze modlitwy wiernych, które w wypadku chorób kończą się zazwyczaj... „aby Bóg dał mu siłę w cierpieniu”.
Trzeba mieć odwagę, by prosić Jezusa o radykalną zmianę w swojej rodzinie, otoczeniu. Stanąć przed Nim i uwierzyć, że jest Bogiem, żyjącym i kochającym. Oddać Mu swoje buchalteryjne podejście do Jego działalności w świecie(kombinowanie, czy da radę, a na co będzie pewno nieczuły) i królewską pychę człowieka, pełnego władzy nad swym światem. Zachwycić się Nim, na ile tu na ziemi jest możliwy zachwyt nad Bogiem i zatopić w Jego łasce każdy swój problem.