Człowiek w niej dotyka takiego poziomu poczucia zranienia, że gada bez przerwy o gryziu co go moli.

Kiedy wyprowadzony z Egiptu lud zgłaszał Mojżeszowi pretensje, zarzuty nie były wydumane. Rzeczywiście nie było chleba, a wody jak na lekarstwo. Prawdą też było, że w niewoli pod względem materialnym stali na wyższym poziomie. Może szemranie jest tak źle widziane przez Boga, bo pod powłoczką prawdy kryje się zawsze zarzut, że Bóg nie ma racji w swych posunięciach. Mało tego, że nie chce naszego dobra, Że źle zorganizował nam życie, że o nas nie dba i nas nie kocha.
Szemrzącemu nie poprawia się los. A nawet pogarsza. Węże palące jadem, są reakcją na jad pierwszego pretensjologa. U ludzi słyszących wieczne jamranie kumuluje się, w najlepszym razie chęć ucieczki przed jednostką zgryźliwą i marudną, w najgorszym zaczynają pluć jadem jak ona.
Ratunek od Boga przyszedł, gdy zobaczyli związek podważania wszelkiej świętości z plagą węży, która na nich spadła. Zobaczyli, że sami stworzyli problem, w którym żyli. W tym momencie Bóg każe Mojżeszowi wywyższyć miedzianego węża na wysokim palu.
Chrystus powie później, że „jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne” (J 3,14-15). 
Czemu akurat węża? 
Święty Paweł w liście do Koryntian pisze coś, co jest dopowiedzeniem: „W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.
Nie trzeba się bać przyjść ze swoim grzechem do kogoś, kto się z moim grzechem utożsamia do tego stopnia, że za niego umiera. Chrystus na krzyżu jest mną, grzeszącą i winną. I zamiast uprawiać uzasadnioną pretensjologię, jak cichy baranek znosi ból, który mu zadałam. Chwalmy i wywyższajmy go na wieki