Wpatrzyć się. W Jego obecności przeżyć dzień.

Dziś w ewangelii pełno nieprawdopodobnych wydarzeń. Rzecz się dzieje nad jeziorem Tyberiadzkim. Chyba wiem, w którym miejscu :-) Wokół Jezusa gromadzi się tłum potrzebujących, których On oprócz zdrowia obdarza chlebem i rybami. Korzystając z zamieszania Jezus usuwa się na górę. Widziałam ją, jak olbrzymi kolec wystaje z łagodnych wzgórz. Wspiął się, by przeżyć ten wycinek historii Izraela z Ojcem. 
Tłum ma wielką siłę. Pełen uwielbienia i roszczeń, zdeformował psychikę niejednego przywódcy. Po rozmnożeniu wezbrana masa ludzka zaczyna kombinować nad profitami związanymi z TAKIM przywódcą. Wyobraźnia zaczyna tworzyć ludzki obraz Boga, jak wówczas pod Synajem: chlebodajnego, złotodajnego.... Kiedy Mojżesz nie wracał, Izraelici stworzyli złotego cielca. Nad jeziorem chcą porwać Jezusa i uczynić Go królem.
Apostołowie ukradkiem, po angielsku, pod osłoną nocy wchodzą do łodzi i choć wieje, kierują się w stronę Kafarnaum. Jezioro Tyberiadzkie wprawdzie przypomina zalew rybnicki, ale potrafi się wzburzyć na wysokość fal do półtora metra. Na lądzie wydawało się im pewnie, że zostali sami z pazernymi upartymi wizjonerami. Tak samo na jeziorze samotnie zmagali się z wiatrem i z własnym myśleniem.
Kiedy czytam, że Jezus chodzi po wzburzonym morzu, nie umiem sobie tego wyobrazić. Skacze z fali na falę? Nie. Napisane jest, że chodzi. Czyli, że jakiekolwiek szaleństwo natury nie przeszkadza Mu w spokojnej egzystencji.
Zbliża się do nich: „To ja jestem, nie bójcie się”. We wszystkim JEST. Roszczenia tłumu związane z rozmnożeniem chleba nie zdeformowały Jego misji. Chcieli, by wszedł do łodzi, ale tak się na Nim skupili, tak w Niego wpatrzyli, że nie zauważyli, że dzieją się i z łodzią niezwykłe rzeczy. Znaleźli się ekspresem, przesunięci do przystani w Kafarnaum. 
Wpatrzyć się. W Jego obecności przeżyć dzień. Całkiem dobry plan.