Nikt z ludzi nie ma tej zdolności wlanej, ot tak: Poświęcę się dla innych. Co mi tam. 

Zawieźliśmy kiedyś koleżankę na czuwanie charyzmatyczne. Siedziała spięta, gniotąc ręce. Do Komunii nie poszła. W jej sytuacji było to zrozumiałe i powstał dylemat, czy wobec lekceważenia sakramentu można jej zaproponować modlitwę wstawienniczą. Spytałam zakonnika. Powiedział: Brać. Wyszarpaliśmy ją prawie z ławki. Nie odzywała się do nas całą drogę powrotną. Dopiero po miesiącu dowiedziałam się, co się naprawdę wtedy wydarzyło.
Kiedy zakonnik poprosił o wypowiedzenie intencji modlitwy, powiedziała: „O to, bym umiała przebaczyć ojcu”. I ani słowa o tym, co myśmy widzieli jako problem :-) Poszła do tej modlitwy przymuszona, ustawiona bokiem do Kościoła. Nagle coś się zaczęło dziać dziwnego, łydki zaczęły drżeć i fala gorąca przeszła przez całe ciało. Wróciła do domu. I jak mówi sama: „Tata otworzył drzwi. Pierwszy raz popatrzyłam mu w oczy, powiedziałam «przepraszam» i uściskałam go serdecznie. Bez łaski Bożej nie byłabym w stanie tego zrobić”. 
„Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej” – czytam w dzisiejszej ewangelii. Duch Święty, trójjedyny z Ojcem i Synem, obdarza nas, boroków, miłością Boga Ojca. Niezwykłe doświadczenie. Pozwalające unieść samego siebie i marność innych. Jest w stanie przekonać mnie o grzechu, ale też uzdolnić do przebaczenia. Nigdy dość doświadczania miłości Ojca.
„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy kto życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.” 
Nikt z ludzi nie ma tej zdolności wlanej, ot tak: Poświęcę się dla innych. Co mi tam. 
Otrzymuję ją od Ducha Świętego.
Od niedzieli trwam w odrętwieniu, bolejąc nad tym, do czego zdolny jest człowiek. Niektórzy wieszczą upadek Kościoła, a ja wołam na cały pysk:
PRZYJDŹ DUCHU ŚWIĘTY!
Bo sami sobie z sobą nie poradzimy. Widziałam, co możesz. Przyjdź Duchu Święty! Amen.