Wyobrażam sobie taką sytuację: Po życiu zgodnym z przykazaniami wkraczam do nieba. Święci mi robią szpaler, ale wśród nich wita mnie z radością postać znana mi z lekcji historii, z charakterystycznym prostokątnym wąsikiem i zaczesaną na bok grzywką.

Czy chciałabym nieba, w którym głosi chwałę Pana ktoś, kto wymordował pół Europy?
Z podobną sytuacją mamy do czynienia na kursach Alpha. Zdarza się, że gdy jakiś uczestnik zobaczy przy stole największego chachara, jakiego nosiła jego wieś, rezygnuje z udziału. Przecież nie będzie siedział przy stoliku z kimś, kto jest zarazą społeczeństwa.
„To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali”.
Czy przykazanie, o którym słyszymy w dzisiejszej ewangelii ma jakieś granice? Czy powinno obowiązywać do jakiegoś przyzwoitego :-) poziomu grzeszności, sympatyczności bliźniego? 
Ksiądz Stefan Czermiński powiedział mi kiedyś: „Gdybyśmy zobaczyli Hitlera w niebie, to miara zła, które popełnił, głosiłaby nieskończoną miarę Bożego miłosierdzia. A więc jego obecność obwieszczałaby chwałę Bożą”.
Nie mam takiego rentgena, który prześwietliłby historię życia drugiego człowieka i wyjaśnił, czemu on zachowuje się tak fatalnie. Bóg ma i wie, jaki ciąg krzywd jest przyczyną takiego czy innego zachowania. Czy moje ostentacyjne odwrócenie się od krzywdziciela, nieogarniętego, lekkomyślnego wykorzystywacza, jest właściwym zachowaniem? Czy wtedy żyje we mnie Chrystus? 
Głoszę miłosierdzie Boże, na własnej skórze odczuwam błogosławione jego skutki, ale co by było, gdybym zobaczyła w niebie na przykład tych księży, których zachowanie tak bardzo nas ostatnio wstrząsnęło? Żeby wszystko było jasne, zło powinno być piętnowane, powinno być ukarane. Ale ja jako człowiek nie mogę mieć do Boga pretensji, że leczy miłością.
Dobrą nowiną jest to, że Bóg kocha pomimo wszystko. 
Niech będzie błogosławiona Jego miłość, którą roztacza nad każdym grzesznikiem. Amen.