Niezależnie w jaką wlezę pluchę, czy jestem unieruchomiona chorobą, czy zapycham na dwóch etatach, czy łapnę dwóję czy tróję, w Nim jestem.

Dziś Paweł ewangelizuje Ateny. Przygląda się wyrzeźbionym Posejdonowi, Zeusowi, Herze, Afrodycie i znajduje posąg poświęcony nieznanemu Bogu. Od niego zaczyna przemówienie na Areopagu: „Mężowie ateńscy, widzę, że jesteście pod każdym względem bardzo religijni. Przechodząc bowiem i oglądając wasze świętości jedną po drugiej, znalazłem też ołtarz z napisem: «Nieznanemu Bogu». Ja wam głoszę to, co czcicie, nie znając. Bóg, który stworzył świat i wszystko, co w nim istnieje, On, który jest Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych i nie odbiera posługi z rąk ludzkich, jak gdyby czegoś potrzebował, bo sam daje wszystkim życie i tchnienie, i wszystko. On z jednego człowieka wywiódł cały rodzaj ludzki, aby zamieszkiwał całą powierzchnię ziemi. Określił im właściwe czasy i granice zamieszkania, aby szukali Boga; może dotkną Go i znajdą niejako po omacku. Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas. W Nim bowiem żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”.

Czyli tak: niezależnie w jaką wlezę pluchę, czy jestem unieruchomiona chorobą, czy zapycham na dwóch etatach, czy łapnę dwóję czy tróję, w Nim jestem. Z Niego cała moja aktywność lub jej brak. On jest u podstaw wszelkich działań. On jest Niebem w niesprzyjających okolicznościach. On splata wydarzenia, On sprawia, że pojawiają się w głowie dobre myśli. On kreuje w człowieku swoją ocenę sytuacji. On udziela Ducha Prawdy, który doprowadza człowieka do pełnej prawdy. Jego rzeczywistość nie jest czymś niedostępnym. Pozwala się zaczerpnąć, wypełnić człowieka od środka.
Przyjdź Duchu Święty.