Bezwzględne zaufanie pozwala doświadczać hojności Boga, który umiłowanego, nieskalanego Syna oddał za nas w ofierze.

Kiedyś postanowiłam przeczytać Pismo Święte i zobaczyć, jak sprawdza się w nim to, co Jezus powiedział siostrze Faustynie. Chodziło mi o te fragmenty Dzienniczka, w których obiecywał, że z hojnością zatroszczy się o sprawy tych, którzy Mu zaufali. Trudno znaleźć sytuację bardziej wymagającą zaufania od tej, w której Abraham idzie złożyć w ofierze swego obiecanego syna Izaaka. Wymiękłam totalnie przy tym baranku przypadkiem uwikłanym w ciernie, który ostatecznie posłużył za ofiarę. Był niejako przygotowany uprzednio do tej ofiary. Znak Baranka-Jezusa, Syna Boga samego, wyzwalającego ludzi od śmierci gorszej niż ta na ołtarzu na szczycie góry.
Dzisiejszy ewangeliczny opis uzdrowienia paralityka zaczyna się od odpuszczenia grzechów. Od rzeczy ważniejszej niż zdrowie fizyczne, niż cudne proporcje i wieczna młodość. Od uzdrowienia z wewnętrznego paraliżu duszy. Oczyszczenia z trądu, zgnilizny trzymającej człowieka w gorszej niewoli niż choroba. Zdrowie fizyczne było znakiem zewnętrznym, że rozgrzeszenie nastąpiło. Choć niekoniecznym. 
Myślę, że błogosławiony jest ten człowiek, który wie tak jak Abraham, że wszystko należy do Boga. Bezwzględne zaufanie pozwala doświadczać hojności Boga, który umiłowanego, nieskalanego Syna oddał za nas w ofierze. Izaak był wszystkim dla Abrahama. Jezus jest wszystkim Boga, oddanym na wieczne miłowanie ludziom. Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki.