Stoi przed Bogiem i wyje. Ma dość tego ludu, roszczeniowego, nigdy nienasyconego, który gotów by się znów zaprzedać w niewolę za mięso, cebulę, ogórki i czosnek.

Żadnej wdzięczności Bogu za mannę, za wyratowanie od głodu, za obecność, za prowadzenie. – Raczej mnie zabij – rzuca Bogu w desperacji. Marudzi na całego i daje wyraz niewiary w Bożą skuteczność: „Gdyby się zabiło dla nich wszystkie owce i woły, czyżby to wystarczyło? Albo gdyby się wszystkie ryby morskie złowiło, czy będzie im dosyć?” Rzeczywiście, są ludzie, którzy cieszą się z najmniejszej rzeczy tak jakby posiedli największe bogactwo świata, a są i tacy, którym nawet największe bogactwo nie jest w stanie zaspokoić i skłonić do wdzięczności. Jak żyć z człowiekiem, któremu ciągle mało, ciągle nie dosyć? Mojżesz wymięka. Bóg widzi, że nie radzi sobie z problemami ludu, że ma za dużo spraw do rozwiązania, że jest połamany nadmiarem żądań. Obdarza więc Izraelitów nie tylko przepiórkami, ale też zsyła na siedemdziesięciu starszych swojego Ducha, by Mojżesz miał mądrych pomocników.
Mam znajomych w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Mąż nigdy nie pracował. Żyją na granicy nędzy przez dwadzieścia lat. I przez dwadzieścia lat niczego im nie brakuje. Wszystko, o co się modliła wierząca żona nagle się znajdowało. Nie brakowało im opieki aniołów, chleba, życzliwości bliższych i dalszych znajomych i krewnych. Małych i większych cudów Opatrzności. – Ja nie mam pieniędzy, ale mam błogosławieństwo, to wystarczy – przekonuje własne dzieci. Maksymalnie uczciwa, oddana, trzymająca Boga kurczowo za Słowo, za obietnicę, że On jej nie opuści. A Jezus jak w ewangelii bierze to, co ona ma, patrzy w niebo, odmawia błogosławieństwo, i rozdaje zalepiając wszystkie niedostatki. A jest tego tyle, że i dla innych wystarcza.
Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki.