Świat wydaje się opanowany przez człowieka. Klęska w jakimkolwiek wymiarze pokazuje, jak bardzo złudne jest to władztwo.

W ciągu wakacji ćma bukszpanowa zeżarła wszystkie moje bukszpany. Trochę potrwało zanim się zorientowałam, że są zagrożone. Składa, cholera, jajka głęboko wewnątrz krzewu i człowiek nie wie, że ma hodowlę bezkarnych, obsesyjnie głodnych dżdżownic. Wydzielających na dodatek smród podobny do odoru nieczyszczonego boksa dla psów z biegunką. Świat wydaje się opanowany przez człowieka. Klęska w jakimkolwiek wymiarze pokazuje, jak bardzo złudne jest to władztwo.
Mojżesz (ten który widział Boga w gorejącym krzaku) mówi do swego ludu: „A teraz, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, Bóg twój? Tylko tego, byś się bał Pana, Boga swojego, chodził wszystkimi Jego drogami, miłował Go, służył Panu, Bogu twemu, z całego swojego serca i z całej swej duszy, strzegł poleceń Pana i Jego praw, które ja ci podaję dzisiaj dla twego dobra”.
Człowiek, który pozwala by w sercu zalągł się grzech jest podobny do krzewu bukszpanowego zaatakowanego przez ćmę.
Przestaje chwalić Pana,
widzieć dobrodziejstwo bycia z Nim
Zawory bram jego, bez ochrony
zamyka się na życie.
Jezus w ewangelii przypomina, że jesteśmy synami Stwórcy świata. Ten, który ma policzone nawet włosy na mojej głowie, wie też, że jakaś rybka przeczesując dno jeziora natrafiła na starter czyli monetę, wystarczającą dla Niego i Piotra na podatek świątynny. Nasz ksiądz na kazaniu przypomniał dziś fragment książki: Chata. „Ziemia jest pełna nieba, a każdy zwykły krzew płonie Bogiem. Ale tylko ci, którzy widzą, zdejmują sandały; reszta siada i zrywa jagody”. William Paul Young #myślęoporanku