Od dwóch dni chodzi mi po głowie coś, co usłyszałam kiedyś od jakiegoś zakonnika: modlitwa czyni Cię niewidzialną dla zła. Taka swoista czapka niewidka.

Od dwóch dni chodzi mi po głowie coś, co usłyszałam kiedyś od jakiegoś zakonnika: modlitwa czyni Cię niewidzialną dla zła. Taka swoista czapka niewidka. Dzisiaj w ewangelii Jezus proponuje by wyobrazić sobie Królestwo Boże jako gospodarstwo. Winnicę, do której gospodarz najmuje pracowników. Czytając to poczułam się WYBRANA do wspólnego interesu z Bogiem. Mam kontakt z Miłosiernym Bogiem, i jeszcze mi za to płaci. Niezłe. Krzątając się koło domu, wśród bliskich, świadcząc miłosierdzie, przygotowuję produkt, który na ołtarzu staje się Krwią Jego Syna. Patrząc tylko na zysk, to rzeczywiście mam ochronę i mam denara. Denar to była zapłata za dniówkę. Hm, zawsze myślałam, że ten nominał symbolizuje Niebo, i wyobrażałam sobie, że to jest kwota większa niż to, co w tamtych czasach płaciło się za przepracowany dzień. Wygląda na to, że Bóg nie przepłaca. Robotnik dostaje swój dzienny niebiański kupon. Nie dostaje więcej chyba na wypadek, jakby mu się jutro odechciało pracować. Robotnikom wydaje się niesprawiedliwością że ci, którzy pracowali chwilę dostali tyle samo co ci, którzy harowali przez cały dzień i znosili „ciężar dnia i spiekotę”. Ale wygląda na to, że Bóg nie ma innej waluty. Dla każdego wydaje się cały. Dzisiejszy psalm kojarzy mi się z opisem Bożej zapłaty i mówi o „napełnieniu radością Bożej obecności”. Boża obecność nie jest wydzielana według odmawianych zdrowasiek, zawsze nawet po najkrótszym akcie strzelistym mam do dyspozycji Boże wszystko. Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki.