W przysiędze ślubnej obiecałam przed Bogiem Frankowi „ miłość, wierność i uczciwość małżeńską” i powiem szczerze, że przez lata tę uczciwość traktowałam jak nie do końca potrzebny dodatek.

Myślałam, że uczciwość zawiera się w miłości i wierności, i nie potrzeba jej zbytnio podkreślać. Dziś pochylam głowę przed tym, kto ją tam dodał. Można służyć Bogu, człowiekowi i być wewnętrznie nieuczciwym. Tolerować w sobie i u innych, kłamstwo, nieczystość, złodziejstwo i co tam jeszcze, a przed ludźmi i w swoim mniemaniu być arbitrem elegancji duchowej.
Dziś Paweł wygarnia Rzymianom: „gniew Boży objawia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta”. Nieuczciwość dezorientuje i znieprawia. Jest wyczuwalna zarówno u kapłana, małżonka, rodzica czy pracownika.
Na uczcie u faryzeusza Jezus zostaje upomniany, za nie mycie rąk przed posiłkiem. Chyba celowo ich nie umył, bo wiedział, że ten markowy dobrze uposażony picuś jest nienaganny tylko na zewnątrz. Mówi mu: „Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości. Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także wnętrza? Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste”.
Tak sobie myślę o poranku, że jałmużna pieniężna, którą wspieramy wszelkich potrzebujących jest psu na budę, gdy nie idzie za nią prawdziwa miłość bliźniego. Gdy jest ona pokazowym mydleniem oczu własnych i cudzych. I nie ma przed Bogiem wartości jak koper i ruta. Najcenniejsze jest to, co On sam animuje w sercu czystym i oddanym. I mam poważne pytanie na dziś.: Czy w jakimś konkretnym działaniu, albo poglądzie nie funkcjonuję pod gniewem Bożym? Amen.