Na pewno młodzi dotkliwiej. Młodzi, atakowani czyjąś krytyką, nie mają jeszcze wykształconego systemu racjonalizowania czyichś opinii, nie potrafią zanalizować, dlaczego tak się dzieje i osadzić swojej godności na prawdzie.

Dziś Paweł w Liście do Rzymian zwraca uwagę na przedziwną zależność: „Nie możesz wymówić się od winy, człowiecze, kimkolwiek jesteś, gdy zabierasz się do sądzenia. W jakiej bowiem sprawie sądzisz drugiego, w tej sam na siebie wydajesz wyrok, bo ty czynisz to samo, co osądzasz”. Myślę też, że życie koryguje moje myślenie o świecie. Jeżeli nie potrafię zrozumieć kogoś, kto wydaje mi się nie do przyjęcia, Bóg postawi mnie w podobnej sytuacji, żebym na własnej skórze poczuła, jak rani mój osąd. Generalnie nawet jak stoję na apelu w podstawówce, to nie wiem, kim będzie uczeń, który zaszczyca mnie swoim towarzystwem, depcze mi po stopach i ciągnie za sweter. Nie wiem, czy już teraz nie powinnam czcić jego gryzmołów, bo może są to bohomazy przyszłego świętego?
Nie wiem przecież.
Ci, którzy obnoszą po fejsbukach, twiterach czy whatsappach czyjeś wady, głupie zachowania, przejęzyczenia, miny, ubiór czy jakąkolwiek pożywkę dla ludzkiej pogardy – czy zbudują w ten sposób swą własną wielkość? „Czy myślisz, człowiecze, co osądzasz tych, którzy się dopuszczają takich czynów, a sam czynisz to samo, że ty unikniesz potępienia Bożego? A może gardzisz bogactwem dobroci, cierpliwości i wielkoduszności Jego, (...)?” – pisze Paweł.
Podobnie Jezus zwraca uwagę faryzeuszom, że zajmują się głupotami, a nie żyją według sprawiedliwości i miłości Bożej. Nakładają na innych obowiązki i wyzwania, a sami nawet jednym palcem ich nie dotykają.
Życie jest okazją, by być wielkodusznym, dobrym i cierpliwym, szczególnie wtedy, gdy widzę czyjąś słabość. Amen.