Dziś czytam jak ktoś z tłumu woła do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem» i przypominają mi się wszystkie modlitwy tego typu.

Panie Boże, bo jakbyś sprawił, że ten a ten przestanie pić, to sytuacja się wyprostuje, a jakbym dostała 5tkę z tego czy tego, to bym mogła to i to, a jakbym miała pieniądze na to i na to, to bym mogła zorganizować to albo tamto. Czas zmarnowany na manipulację Bogiem. Na zapatrzenie w profity, które przesłaniają Boga, który jest miłością. Byłam bogata w młodość, zdrowie, pasje. Budowałam spichlerze na jeszcze większe dobra. Wtedy jeszcze nie czytałam ewangelii i nie dotarła do mnie odpowiedź Jezusa: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś? Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga”.
"Nie ludzkie plany, ale osoba Jezusa jest programem dla Kościoła. Mam być rozpoznawalny nie przez to, co robię, ale przez to, jak żyję" - pisze papieski jałmużnik kardynał Krajewski.
Mogę mieć dzieci, skąpić im miłości, ale być wspaniałomyślnym w obrzucaniu ich błotem przekleństw i wdeptywania w ziemię. Mogę mieć pracę i traktować ją jak przestrzeń do uświadamiania czyjeś ode mnie zależności, budowania swojej wartości na poddaństwie drugiego. Mogę mieć piękny dom, w którym nie odbyło się żadne sympatyczne spotkanie z bliskimi. Mogę mieć plany na przyszłość i przeć do nich jak buldożer zagarniający po drodze wszystko, co żyje. Mogę mieć wyobraźnię i nigdy jej nie użyć do wymyślenia, jak przełamać czyjąś biedę.
Jak żyć by, ludzie widzieli, że żyje we mnie Chrystus? Żebym kiedyś po drugiej stronie usłyszała: Skądś Cię znam, wchodź! Oto jest pytanie.