Może były one symbolem wiary i miłości sług do swojego Pana?

Szedł do Jerozolimy i wiedział, że to, co się tam stanie, będzie wymagało od uczniów wielkiego zaufania. Wiara jest łaską, ale wchodzę w nią łatwiej, gdy otrzymuję już w domu ilustrację do tego, jak ona działa czy działać powinna. Taką dawkę szkolenia i przykładu otrzymało siedmiu synów matki z księgi Machabejskiej. Byli gotowi stracić życie dla praw Boga. Wiara tej próby jest w stanie przynosić zyski stokrotne. Może to taki pułap, na którym z jednej strony dzieją się cuda, bo Bóg obdarza tym, o co się Go prosi, a z drugiej jest się w stanie położyć głowę w imię Jego praw. Ten, który dostał pięć min, dostał wystarczająco, by przynieść owoce. Prawość, stałość w wierności zobowiązaniom, uczciwość i miłość przynosi podwojenie majątku wyjściowego. Tylko ten, który nie ufa władcy, nie jest mu wdzięczny za to, że coś ma i nie wypracowuje zysku. Trwa w przekonaniu, że ten, który powierzył mu garstkę dobra, nie zasługuje na jego wysiłek.
Nie ma zysku bez wysiłku. Gorzej jeszcze, bo ci którzy nie chcą pracować dla Jego chwały, tracą ostatecznie wszystko.
Wczoraj gadałam z ulubioną siostrą urszulanką na temat kondycji wspólnoty. Na temat tego, że wielu z nas przeżywa wewnątrzrodzinnie bardzo trudne sytuacje. Wygląda to w mojej wyobraźni tak, jakby olbrzymi walec niesprzyjających okoliczności przygniatał nas do ziemi.
Nie ma siły rąk podnieść w uwielbieniu, nie tyle z powodu zmęczenia fizycznego, ile z przywiązania myśli do problemów życiowych, zdrowotnych i takich tam.
Po rozmowie jestem przekonana, że Bóg naprawdę wykuwa naszą charyzmatyczność :-) pokazując jak niewiele sami możemy. Przytłoczeni życiem jesteśmy ogołoceni z własnej mocy, własnej samowystarczalności. Wciąż stoimy krok przed decyzją, czy warto pracować dla Jego chwały, kiedy rzeczywistość skrzeczy.
Panie mój, przymnóż mi wiary. Amen.