Które potrafią przebaczyć i miłować tam, gdzie stylem życia zaczyna być nienawiść i wszczynanie sporów.

Matatiasz jako pierwszy sprzeciwił się rządom Antiocha w sposób militarny. Oburzył się na zmuszanie religijnych Żydów do składania ofiar pogańskim bóstwom. Zabił jednego ze składających ofiarę Żydów, zabił urzędnika królewskiego, rozwalił pogański ołtarz i uciekł w góry, rozpoczynając powstanie machabejskie. Wraz z synami zadbał o zmuszanych do wiarołomstwa braci, wyzwalając miasta spod jego władzy.
I z jednej strony przypomniał mi się Josemaria Escriva z przekonaniem, że ludzie oddani Bogu powinni sumiennie spełniać swoje obowiązki we wszystkich strukturach życia społecznego. Nie powinni stronić od, na przykład, polityki, ale wszędzie nieść swój heroizm pracy, polegający według tego świętego „na wykonaniu do końca każdego zadania”.
A z drugiej strony w dzisiejszym fragmencie ewangelii Jezus płacze nad Jerozolimą, bo ona nie rozpoznała „czasu nawiedzenia”, nie potrafiła przyjąć Tego, który sam jest pokojem. Akcentuje swoją ofiarę, swoją obecność jako warunek pokoju.
Coś w tym jest. Pokój w państwie zależy od pokojowego promieniowania małych grup społecznych, które potrafią przebaczyć i miłować tam, gdzie stylem życia zaczyna być nienawiść i wszczynanie sporów.
Myślę sobie, że utrzymanie pokoju we wszelkich skupiskach ludzkich nie wynika wyłącznie z ludzkich starań. Moje słowa, działanie, przyniesie o tyle pokojowy skutek, o ile będzie poddane Temu, który jest pokojem.
Księga psalmów podpowiada na czas trudny: „I wzywaj Mnie w dniu utrapienia,
wyzwolę ciebie, a ty Mnie uwielbisz”. Amen.