Organizuje okoliczności, w których burzą się imperia oparte na ludzkich wymysłach.

No tak. Przydał się Daniel Nabuchodonozorowi. Wytłumaczył sen o posągu wielkim i potężnym z głową ze złota, srebrnym i miedzianym torsem, nogami z żelaza i zmieszanymi z gliną stopami. I to monstrum o kruchych podstawach runęło zwalone kamieniem. Odłamkiem skały, który stał się fundamentem nowego królestwa niezniszczalnego.
Nie lubię opisów biblijnych kataklizmów. Burzenia świątyń, trzęsień ziemi, przepowiedni głodu i zarazy. O strasznych zjawiskach na niebie, które bezpiecznym baldachimem osłania mój dom, nie chcę nawet myśleć. Wiem jednak i to, że ja – plastyczka z zapyziałej wsi polskiej jestem w stanie zbudować królestwo. Zorganizować sobie dwór, który będzie przyklaskiwał prawdom życiowym, które bulknę w eter. Im wcześniej rozpocznie się proces burzenia tego kolosika, tym dla mnie lepiej – mniej boleśnie.
Chciałoby się zatkać uszy, nie słuchać o tym, co ma poprzedzać przyjście Pana. Jezus mówi wyraźnie: «Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „To ja jestem” oraz „Nadszedł czas”. Nie podążajcie za nimi! I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec». I zastanawiam się: wołać czy nie wołać Maranatha. Adwent ubrany w lampioniki, adventskranze, kolędy w marketach jest przede wszystkim masowym wołaniem o przyjście Pana.
Gęsią skórkę budzą we mnie zapowiedzi klęsk, które czekają grzeszną Europę. Chciałoby się jak Abraham błagać Boga o przetrwanie Sodomy dla dziesięciu coraz bardziej bezwolnych sprawiedliwych. Bojąc się oczekiwanego wstrząsu hołubić grzech.
Bóg nieustannie dba o każdego Europejczyka. Organizuje okoliczności, w których burzą się imperia oparte na ludzkich wymysłach. Kiedy nie skupiam się na bólu przemiany egoistycznego życia, tylko na Nim, podtrzymującym mnie nieustannie w przełamywaniu siebie, mogę spokojnie i z ufnością zawołać: Przyjdź Panie Jezu, bez Ciebie nie ma sensu żyć.