Moja ciocia pracowała w urzędzie przy podatkach. Pewnego dnia przyszedł do niej chłop jak dąb, o romskich korzeniach, o imieniu Pimpuś. Rodzice, jak widać, nie wysilili się z wyborem imienia, być może nie przewidywali, że kiedyś będzie dorosły.

Jak pokazuje historia Jana Chrzciciela, dla Boga nie jest bez znaczenia, jakie nosimy imię. Kocha Pimpusia tak samo jak Jana. Ale czy ludzie, nawet w strukturach świeckich, powierzą Pimpusiowi jakiś urząd? Biedny Pimpuś skazany za życia na niepoważność.
Imię ojca Jana brzmi z hebrajska Zekarya, a znaczy „Jahwe sobie przypomniał”, imię matki Eliszeba – „mój Bóg jest pełnią”, a syn Jan z upodobania Boga nosi imię o znaczeniu „Bóg jest łaskawy”. Zanim się począł w łonie matki, Bóg już nadał mu imię. Nadał imię i powołał do wyjątkowego posłannictwa. Elżbieta z Maryją przebywały w miejscu ukrytym (Łk 1,24).
Miejsce urodzenia Jana w Ain Karim nie jest miejscem jego zamieszkania. Przez cały okres ciąży jej mąż nie wypowiedział jednego słowa. Podobno modlitwy były wypowiadane na głos. Człowiek niemy był pozbawiony relacji z Bogiem. Trauma dla kapłana. Gdy napisał na tabliczce „Jan będzie mu na imię”, rozwiązały się jego usta i zaczął chwalić Boga z impetem godnym wcześniejszej posuchy. Blady strach padł na Judejczyków. „Kimże będzie to dziecię?” – to pytanie szeptano po domach i ludzie brali sobie do serca fakt, że Bóg miesza się w historię ludzi. Jest łaskawy ponad ludzką łaskawość. Wybiera człowieka z rodu kapłańskiego, nazywa po swojemu, nie daje mu misji kapłańskiej, ale ubiera go w skóry i posyła na pustynię. Wszystko po Bożemu, nie po ludzku