«Kto ty jesteś?» - pytają wysłannicy kapłanów Jana Chrzciciela.

Mógł błysnąć, zatkać im usta swoją wielkością. Krewny Boga, prorok na wzór Eliasza, obywatel pustyni z misją specjalną. Nie błysnął. «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską (...) Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». W odpowiedź na pytanie „kim jestem?” jest wpisana odpowiedź na pytanie „kim jest dla mnie Bóg?”. Jan wie, że pokrewieństwo pokrewieństwem, misja misją, ale on nie jest godny nawet pomóc zdjąć sandałów Jezusowi.
Jan apostoł pisze w dzisiejszym liście: „Ten właśnie jest antychrystem, kto nie uznaje Ojca i Syna. Ktokolwiek nie uznaje Syna, nie ma też i Ojca, kto zaś uznaje Syna, ten ma i Ojca”.
I rodzi się we mnie myśl: kim będę ja, kiedy na Boga podniosę gniewną pięść? Czy doda mi to wartości? W czyich oczach? Czy umiem ponieść cenę tego aktu bezmyślności? Czy człowiek jest w stanie unieść sam swoje życie, bez świadomości, że ten który zawiaduje torami planet dba z miłością o jego los? Czy to, że sobie nie radzę jest zawsze winą Boga, który się mną ponoć nie przejmuje? Czy raczej krnąbrnej postawy wewnętrznej, która nieustanie wysyła Stwórcę na śmietnik mojej własnej historii?
Prostujcie drogę Panuu! – ten okrzyk brzmi nad każdym moim dniem. W moim tłumaczeniu brzmi jak: - Daj dobrą odpowiedź na pytania:„Kim jesteś” i Kim jest dla Ciebie Bóg?