Ciężkiego i lepkiego. Przyssał do ciała niczym próżniowa torebka na żywność. Łapałam pozytywne bodźce, które nie miały szansy przebić się przez tą pesymistyczną impregnację.

Czochrałam, jak Reksio, by to zlazło, ustąpiło, by ta wieszcząca wszystko co złe, szata przestała przysysać. Nic. Żeby był powód, ale nie. Lekcje szły po maśle. Uczniowie czarujący, aktywni. Kule co jest? Czyżby wiadomości z Iranu, może pogoda, siąpiąca marudnym mżydełkiem, może przypomnienie o kimś kto cierpi, może lustro beznadziejnie wiernie ukazujące mój wiek.
Dopiero po południu odezwałam się do koleżanki ze wspólnoty na messengerze: - Ryję nosem po ziemi.
Ona: - czemu?
– Nie wiem, mam tak od rana i nie umiem się pozbyć.
– Wyrzekaj się lęku!!! – trzasnęło jak piorun z jasnego ekranika komórki.
– O właśnie!
– Wiesz, że Pan Bóg nawet po jeziorze do Twojej burzy przyjdzie?
– No niby wiem.
- Dla Niego to nie jest problem, tylko oddaj Mu ten lęk i powiedz, żeby Ci go zamienił na pokój serca.
To mnie otrzeźwiło. No przecież. Stanęłam przed Panem: - Ja - Twoja ulubiona córka – w Imię Jezusa wyrzekam się lęku i smutku. Ogłaszam Panowanie Twojego patrzenia na świat pełnego pokoju i zaufania. Tym bardziej, że choć niczego sama nie umiem przewidzieć, lubię tworzyć scenariusze. Ty jesteś Panem mojej rzeczywistości a nie moja wyobraźnia. Amen.
Dziś ewangelia przypomina ten moment, w którym Jezus czyta w nazaretańskiej synagodze: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana». A Jan dopowiada z kuluarów pierwszego czytania: - „Wszystko bowiem, co z Boga zrodzone, zwycięża świat; tym właśnie zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza wiara”. I stało się to o czym mówi dzisiejsza ewangelia, byłam uciśniona a odesłał mnie wolną bym mogła cieszyć się Nim i błogosławić a nie biadolić. Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki.