Poszłam kiedyś do księdza po poradę. Po sposób na rachunek sumienia. Żeby mieć jakiś schemat.

– Nie dam Ci żadnego schematu. Jedynym miernikiem jest miłość. Grunt, że zdasz sobie sprawę z tego co robiłaś każdego wieczoru – odpowiedział.
Kiedy czytam: „nie tak bowiem jak człowiek widzi, widzi Bóg, bo człowiek widzi to, co dostępne dla oczu, a Pan widzi serce”, przypomina mi się ta scena.
Rachunek sumienia nie robi się według opinii innych, ale według tego, jak Bóg widzi daną sytuację i mnie w niej. Bóg patrzy na intencje czynów. Tak patrzył na łuskających kłosy apostołów, na Dawida jedzącego chleby pokładne. Patrząc na sytuację widzi głębiej. Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki.