Myślę, że pokora ma ścisły związek z poczuciem dokochania.

Dziś Biblia zestawia postacie Dawida i Jezusa. Obu wielbią tłumy. To uwielbienie przysparza im zawistników, ale nie wbija ich w pychę. Dawid nie ma w sobie żadnych roszczeń. Jest namaszczony na króla, zwyciężył Goliata. Dostaje ubranie po synu Saula. Walczy i zawsze zwycięża dla panującego króla, nie chce niczego w zamian. Robi swoje. W chwilach odpocznienia gra na cytrze. I choć dwukrotnie Saul chce go przyszpilić dzidą do ściany, cudem unika śmierci. Nie ma w Księdze Samuela jednego zdania o tym, że Dawid wykorzystuje swoje namaszczenie, by poniżyć Saula. Będąc w domu króla, jest jego poddanym. Przypuszczam, że nie myśli nawet: „Stary, ty już odchodzisz, kończysz się, spadaj”.
Jezus w dzisiejszej ewangelii uzdrawia tłumy. Gdzieś w zakamarkach synagog faryzeusze obmyślają, jak Go zabić. A On, Król królów, Pan faryzeuszy i uczonych w Piśmie, pozwala się szarpać za ubranie, dociskać do jeziora, ciesząc się z tego, że ludzie zaczynają wierzyć, że Bóg jest dobry.
Zastanawiam się, co powoduje, że człowiek jest tak pokorny? I myślę, że pokora ma ścisły związek z poczuciem dokochania. Być może Jesse, ojciec Dawida, nie pokazał go Samuelowi, bo był jego syneczkiem, oczkiem w głowie, odsuwanym od poważnych zadań, maskotką domową, beniaminkiem. Nie pomijanym, ale oszczędzanym, bo uwielbianym. Ta bezgraniczna miłość Jessego stała się podstawą osadzenia w miłości Najwyższego.
Dawid nie miał kompleksów przed Bogiem. Cieszył się Nim, wyśpiewując psalmy pochwalne. Życie, jego trudy i uroki, było dodatkiem do tej podstawowej relacji. Podobnie postawa Jezusa pokazuje, że człowiek, scalony z miłością Stwórcy, ma wielką wyrozumiałość dla głodnych miłości i uzdrowienia ludzi.
Dziś, Jezu, z Tobą wystawiam się na miłość Boga, który jest i moim ojcem. Ty mnie kochaj dziś, z tym, co mi się uda i z tym, co mi nie wyjdzie. Niech Twoja Miłość mnie ogarnie i wszystkich moich bliskich. Kochaj mnie Boże. Przytulam policzek do Twego policzka i w tej postawie idę w życie. Amen