Kiedy czytam słowa Jezusa, które wypowiedział spoglądając na siedzących dokoła Niego: „Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką”, rodzą się we mnie dwa pytania.

W 2 Księdze Samuela czytamy, że Arka Przymierza wylądowała w gospodarstwie jednego z Hebrajczyków. Została tam, bo w drodze do Jerozolimy woły szarpnęły i ten, który ją ubezpieczał, dotknął jej dłonią. Bogu się to nie spodobało. Ba. Zapłonął gniewem przeciwko człowiekowi, który ośmielił się podtrzymać Arkę Pana i Uzza zmarł. Dawid zląkł się i zostawił ją u Obed-Edoma w Gat. I była tam trzy miesiące. Przez ten czas Bóg pobłogosławił domowi i rodzinie Izraelity. Kiedy król dowiedział się o tym, ruszył z Arką do Jerozolimy, po drodze co sześć kroków zarzynając wołu i tuczne cielę, i wywijając hołubce na cześć Pana Zastępów.
Kiedy czytam słowa Jezusa, które wypowiedział spoglądając na siedzących dokoła Niego: „Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką”, rodzą się we mnie dwa pytania.
Pierwsze: Czy ja chcę należeć do grona tych najbliższych sercu Boga?
Drugie: Jak pełnić Jego wolę?
Ilustracją do tego jest postać króla Dawida. Naczelną zasadą spełniania woli Bożej jest uświadomienie sobie, gdzie jest moje miejsce w hierarchii ważności. Czy ja, człowiek, podtrzymuję istnienie Boga w świecie, jak Uzza Arkę, czy On podtrzymuje moje? Czy strach przed „Bogiem ze mną” nie jest przesadny, jak ten Dawidowy, który po incydencie z Uzzą woli trzymać tak mocnego Boga daleko od swojego domostwa? Czy mam świadomość, że spełnianie woli Bożej jest związane z pławieniem się w dobrostanie, jest źródłem błogosławieństwa? Czy umiem cieszyć się swoim Bogiem jak Dawid, szaleńczo, z całym zapałem, nie bacząc na opinię bliskich i dalszych? I czy wiem, że ta radość powinna być błogosławieństwem dla innych, a nie źródłem osądu?
No to mam o czym myśleć.