Rodzi się pytanie: czy mądrość może zamieszkać w człowieku oddalonym od Boga?

Kiedyś, gdy pracowałam w „Małym Gościu”, robiłam wywiad z panią Weroniką, która w wieku trzynastu lat straciła wzrok. Mówiła mi, że najbardziej brakowało jej w życiu dowcipu. Jej mama, samotnie wychowująca dwójkę chorych dziewcząt umiała wykręcić każdego kota ogonem i rechotać w sytuacji, nad którą inni załamywaliby ręce.
Weronika tego nie umiała. Matka nauczyła ją radzić sobie z życiem, tak że potrafiła zaszyć nawet oczko w pończosze, ale nie była dowcipna. Czy można nauczyć dobrego humoru, znajdowania absurdalnych okoliczności, tworzenia wariackich skojarzeń? Zaczęła się o to modlić jak Salomon o mądrość. I wymodliła. Do redakcji wróciłam na fali tego radosnego wariactwa. I długo jeszcze czułam się tak, jakbym wylazła z beczki śmiechu.
Salomonowi zależało na mądrości i wiedział, kto jest jej źródłem. Mądrością służył narodowi i przysporzyło mu to wiele dóbr. Sama królowa Saby „dała królowi sto dwadzieścia talentów złota i bardzo dużo wonności oraz drogocennych kamieni”.
Niestety mądrość nie jest wykładana w szkołach. Nawet na filozofii trudno ją wszczepić w organizm.
Mądrość, jak mówi porzekadło, zdobywa się z wiekiem. Mąż kpi, że czasem bywa to wieko od trumny. W przypadku Salomona była wynikiem żarliwej modlitwy i życia zbudowanego na szczerej relacji z Bogiem.
Dzisiejsze czytanie o mądrości Salomona uzupełnia ewangelia o tym, co czyni człowieka nieczystym. Izraelici zwracali uwagę na czystość rąk, na rozluźnioną pięść, na czystość naczyń, by tylko nie zanieczyścić swojego wnętrza. Jezus odwraca to myślenie: „Co wychodzi z człowieka, to czyni go nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym”.
I rodzi się pytanie: czy mądrość może zamieszkać w człowieku oddalonym od Boga?