Coś było w nich nie tak, skoro to, że nie zbudowali na uzdrowieniach własnej wiary, doprowadziło do zrujnowania tej pięknej osady.

Betsaida jest piękna nawet w ruinie. Usytuowana na wzgórzu z rozległym widokiem na Jordan i jezioro Genezaret. Ostały się jeszcze ulice z wyślizganych kamieni, na których kładziono chorych, gdy Jezus wchodził do miasta.
Niewidomego przyprowadzono do Niego, by go dotknął. I dotknął. Wziął pod rękę i spacerkiem, spokojnie wyprowadził poza to skupisko ciekawskich i żądnych cudu Izraelitów. Coś było w nich nie tak, skoro to, że nie zbudowali na uzdrowieniach własnej wiary, doprowadziło do zrujnowania tej pięknej osady.
„Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły”. Może dlatego odsunął niewidomego, od tych gadżeciarzy i szołmenów. A po uzdrowieniu nie pozwolił wracać do tego miejsca.
Jakub mówi dziś, że prawdziwa religijność polega na opiece nad tymi, którzy są w utrapieniach i na tym, by „zachować siebie samego nie skażonym wpływami świata”.
Myślę, że telewizja i internet wprowadzają ludzi w powierzchowny świat ułudy. Płaczemy nad babcią z jakiegoś serialu, a nie potrafimy wykrzesać współczucia dla własnych babć, sąsiadów, a czasem dzieci. Wchodząc w rzeczywistość ekranową przeżywamy i wielką miłość, i przygody życia. Jesteśmy tak przyzwyczajeni do wirtualnego świata, pełnego dziwów i cudowności, że nie mamy świadomości co na tym tracimy. I teraz powiem to, co wczoraj usłyszałam od Gosi Sobczyk: „MYŚLĘ, ŻE NAJGORSZYM UKRYTYM LĘKIEM I KOSZMAREM KAŻDEGO Z NAS JEST, ŻE NASZE ŻYCIE MOGŁOBY NIE MIEĆ ZNACZENIA I ŻE WIELKOŚĆ, KTÓRA JEST W NAS SIĘ NIE UJAWNI”.
Że przejdziemy przez życie jak cienie bezrozumnych drzew z wizji niewidomego, które nigdy nie wejdą w taką relację z Bogiem, jaka pozwala przeżyć życie, nie tylko nie uciekając w świat fikcji, ale tak, by ono było jedną wielką dobrą nowiną o Bogu z nami.