Bóg chce, byśmy byli jak patronka dnia dzisiejszego, Franciszka Rzymianka, która uparcie jak osioł (jej atrybut) pomagała rodzinom w czasie zarazy na początku piętnastego wieku.

Kiedyś cała moja rodzina padła ofiarą salmonelli. Leżeliśmy pokotem. Tylko tata był na chodzie, ale niestety nie umiał gotować. Gdyby sąsiadka nie posłała nam rosołu, jedlibyśmy wątpliwego smaku wodzionki, przygotowywane ze starego, suchego chleba do kur.
Być może nadchodzi czas szczególnej wrażliwości na tych, którzy zachorują. Bóg chce, byśmy byli jak patronka dnia dzisiejszego, Franciszka Rzymianka, która uparcie jak osioł (jej atrybut) pomagała rodzinom w czasie zarazy na początku piętnastego wieku. Miała też tę łaskę, że widziała swojego anioła stróża i z nim współpracowała.
Dziś ewangelia o tym, by uparcie świadczyć miłosierdzie. Bym pamiętała o tym, jak bardzo Bóg jest dla mnie miłosierny. Sytuacja trudna, jaka się wydarza, nie jest po to by wieszać na kimś psy, ale po to, by nieść pomoc.
Jezus mówi dziś: „Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną ponad brzegi wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”.
Proszę Cię, Panie, o wyobraźnię i wyczulenie na Twoją intuicję, bym umiała pomagać tym, którzy się źle mają. Tak jak Ty chcesz. Amen.