Kiedyś zamykano garnki w komórce, a my ucztujemy jak w domu Łazarza.

Najczęściej słyszę słowa „coś bym zjadł”. Staram się, dogadzam. Czasem mi nie wyjdzie, na przykład wczorajsza zupa z topinambura, który wykopałam w ogrodzie. Wyglądała jak monstrualny glut.
Zadzwoniłam do kuzynki. Wymieniając się z nią kuchennymi nowościami, usłyszałam w słuchawce jęk jej męża: „Jak chodziłaś do pracy, było mniej eksperymentów a więcej jedzenia”.
Nad tą moją ekstrawagancką zupą pomyślałam sobie: przecież mamy WIELKI POST. Kiedyś zamykano garnki w komórce, a my ucztujemy jak w domu Łazarza.
Na tydzień przed śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa w domu Marii, Marty i Łazarza urządzono ucztę na pół wsi. Wszyscy ciekawscy mogli przyjść, dotknąć wskrzeszonego, pochylić się przed wskrzeszającym.
Niezwykła uczta. Być może gospodarze czuli, że ten który wskrzesił, idzie na śmierć. Słyszeli pomruki faryzeuszy, a i Jezus też tego nie krył. Łazarz wiedział, jak bardzo Jezus jest potrzebny do życia. Patrzył na Jego fenomen z dwóch perspektyw. To nie była uczta, która miała zagłuszyć konieczność umierania, odwrócić uwagę od zaciskającego się kręgu zagrożonych wirusem śmierci: ha ha, śmierci nie ma, ucztujmy. Specyficzna to była uczta – pełna miłości dla Jezusa. Jak stypa przed śmiercią, celebracja obecności i tajemnicy dni przyszłych. Maria namaszcza Mu stopy najdroższym olejkiem. Dom napełnia się jego wonią. Do dziś Jerozolima pachnie nardem. Judasz nie wie, kim jest Ten, do którego apostołów się zalicza. Gdyby wiedział, nie skąpiłby dla niego olejku.
Póki jest tak jak jest, dopóki mamy siły, świętujmy obecność z nami Tego, który nie podnosi głosu, nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi knotka o nikłym płomieniu, nie zniechęca się mną ani załamuje. Wzywajmy Jego Ducha, niech się rozgości w naszych sercach, w przestrzeni domów, miejsc pracy. Niech otworzy oczy tym, którzy Go nie widzą, z zamknięcia wypuści zaszczutych i zniewolonych napełni światłem. Póki czas kochajmy, a nie eksperymentujmy.